تخم گشنیز

گشنیز (coriander)
مرغوب‌ترین نوع این سبزی که بومی مدیترانه و آسیای غربی است، در ایران به شهر اقلید تعلق دارد. این گیاه هم به‌عنوان سبزی معطر و هم به‌عنوان ادویه، رکن اصلی بسیاری از دستورات غذایی به‌شمار می‌آید. ساقه، برگ و تخم این گیاه خوراکی است. برگ، ریشه و تخم‌های آن همگی یک بو و رایحه دارند، اما تندی رایحه ریشه، چندبرابر بیشتر از برگ‌های آن است. گشنیز برای خشک‌کردن مناسب نیست و برای نگهداری باید آن را فریز کنید.

تخم گشنیز: گشنیز تخم‌های کوچکی به‌رنگ قهوه‌ای است دارد که نوعی ادویه به‌شمار می‌آید. می‌توانید آن‌ها را به‌صورت کامل یا کوبیده‌شده در تهیه ترشی استفاده کنید. این ادویه، عطر خنک و سبکی به‌غذا می‌دهد. تخم‌ها را ابتدا بو دهید تا طعم این ادویه غالب شود.
موارد مصرف: به‌غیر از خمیر کاری یا خمیرهای مشابه، گشنیز را باید در انتهای پخت به غذا اضافه کرد؛ حرارت بالا و طولانی‌مدت، طعم آن را کاهش می‌دهد. برگ‌های آن در آشپزی آسیایی، آمریکای لاتین و پرتقالی پرکاربرد است. در آسیا از گشنیز، برای تهیه انواع سوپ، کاری و سایر غذاها استفاده می‌شود. آشپز‌های تایلندی از ریشه آن برای تهیه خمیر کاری، هندی‌ها و مکزیکی‌ها از گشنیز به‌همراه فلفل سبز، در تهیه چاشنی‌ها و سالسا و پرتغالی‌ها از آن در کنار سیب‌زمینی و باقلا استفاده می‌کنند. در خاورمیانه، گشنیز از مواد اصلی و ضروری در تهیه خمیرها و ادویه‌های تند به‌شمار می‌آید.

هماهنگی طعم: این گیاه در کنار آووکادو، خیار، سبزیجات ریشه‌ای، ذرت، شیرنارگیل، ماهی، غذاهای دریایی، لیموترش، بنشن‌ها و برنج انتخاب مناسبی است.