آویشن

آویشن، گیاهی کوهستانی و معطر است که عطر گرم و فلفلی دارد و طعم تند آن یادآور نعناع و میخک است. بهترین زمان برداشت برگ‌های آویشن، به‌محض گل‌دهی است که آن را از یک‌سوم بالایی ساقه و پیش از طلوع آفتاب (پیش از پف‌کردن برگ‌ها) می‌چینند. رایحه آویشن وحشی یا خودرو با نوع پرورشی آن متفاوت است؛ آویشنی که به‌طور خودرو در دامنه‌ها و تپه‌های داغ، خشک و بی‌آب‌وعلف مدیترانه رشد می‌کند، طعم بسیار قوی‌تری از آویشن‌های رشدیافته در مناطق خنک دارد. مرغوب‌ترین آویشن در ایران، آویشن شیرازی است. برای خشک کردن آویشن به بخش ادویه، سبزیجات خشک مراجعه کنید.

موارد مصرف
برخلاف بیشتر سبزیجات معطر، آویشن در برابر حرارت مقاوم است و عطر و طعم خود را حفظ می‌کند، بنابراین می‌توانید از آن در پخت‌وپزهای طولانی‌مدت استفاده کنید، اما در مقدار مصرف آن دقت کنید تا طعم مواد دیگر غذا از بین نرود. این سبزی جزء جدانشدنی خوراک‌های فرانسوی، اسپانیایی، مکزیکی و آمریکای لاتین است و معمولا در ترکیب با فلفل استفاده می‌شود. در بریتانیا برای پخت پای و در آشپزی خاورمیانه، به‌عنوان یک طعم‌دهنده معمولی به‌کار می‌رود. از آویشن خشک‌شده برای طعم‌دار‌کردن سوپ سبزیجات غلیظ، سس گوجه‌فرنگی، خوراک، کاسرول، گوشت و انواع چاشنی استفاده می‌شود.

هماهنگی طعم
این سبزی در کنار گوشت بره، حبوبات، بادنجان، کلم، هویج، تره‌فرنگی، گوجه‌فرنگی، پیاز، عدس، سیب‌زمینی و ذرت شیرین انتخاب مناسبی است.